اگر قربانیان منا، چشم آبی و بور بودند!

به گفته شاهدان عینی، مقصر اصلی این واقعه دردناک که شاید بتوان گفت بزرگترین فاجعه انسانی در سال جاری است، تنها اداره کنندگان مراسم حج، یعنی آل سعود بودند.

 

اما فارغ از جستجوی مقصر، آن چه حائز اهمیت است، واکنش های جهانی از سوی مراجع تاثیرگذار بین المللی است. تا لحظه نگارش این مطلب که چیزی بیش از 24 ساعت از واقعه می گذرد، از نهاد های بین المللی و سازمان های جهانی، صرفا سازمان ملل به این جریان واکنشی خفیف نشان داده است و دیگر نهادها سکوت را ترجیح داده اند.

 

سوال این است که اگر این حادثه در کشوری غیر از عربستان سعودی اتفاق می افتاد و یا قربانیان شهروندان اروپایی و آمریکایی بودند و یا به اصطلاح کشته شدگان از نژاد سفیدپوست مو بور و چشم آبی بودند، تا کنون چه تحرکات و اقدامات اعتراضی اتفاق می افتاد.

ب روز پنج شنبه دهم ذی الحجه مصادف با 24 سپتامبر در یکی از بزرگترین اجتماعات انسانی جهان در عربستان سعودی و در منطقه منا، بدون در جریان بودن جنگ، بدون بروز حوادث غیرمترقبه و در شرایطی که هیچ واقعه طبیعی خاصی اتفاق نیافتاد، بیش از هزار مسلمان به عنوان دومین جمعیت دینی جهان، فقط و فقط در اثر بی مسئولیتی و سوء مدیریت حاکمان سعودی، جان باختند.  

 

نهادهای مدعی حقوق انسان ها که تحت عناوین مختلفی از جمله دیده بان حقوق بشر فعالیت می کنند و اگر چه وابسته به سازمان ملل هستند ولیکن واکنش هایی مستقل از این سازمان دارند، گویی تا به حال از فاجعه کشته شدن هزاران انسان، متاثر نشده اند و یا حتی آن را ناچیز دانسته اند.

 

سوال بزرگ این است که این به اصطلاح دیده بانان حقوق بشر که به استناد گزارش های متزلزل یک نفر که نماینده خود در کشوری خاص می داند، به محکوم کردن کشورهای مختلف با اتهام نقض حقوق بشر می پردازند، البته این کشورهای مختلف یک وجه اشتراک دارند و آن مخالفت با آمریکاست و این اشتراک، علامت سوال بر عملکرد این دست نهادها را بزرگتر و پررنگ تر می کند.

 

ورای این نهادها، سران کشورهای غرب به ویژه آمریکا هستند که داعیه دفاع از حقوق بشرشان گوش جهانیان را کر کرده است و دنیا فراموش نمی کند که در قضیه کشته شدن چند ژورنالیست مجله شارلی ابدو که اقدام به انتشار کاریکاتورهای توهین آمیز از پیامبر اسلام کرده بود،  چگونه سران غرب در بزرگ ترین اجتماع سران کشورهای اروپایی و آمریکایی به همدردی با این واقعه پرداختند و بازو در بازوی هم راهپیمایی کردند، اما اکنون دریغ از یک ابراز همدردی با جهان اسلام.

 سوال اساسی این که اگر این حادثه در کشوری غیر از عربستان سعودی اتفاق می افتاد و یا قربانیان شهروندان اروپایی و آمریکایی بودند و یا به اصطلاح، کشته شدگان از نژاد سفید پوست مو بور و چشم آبی بودند، تا کنون چه تحرکات و اقدامات اعتراضی اتفاق می افتاد.

 جامعه اسلامی و به ویژه ایران بارها ثابت کرده است که در فجایع انسانی فارغ از در نظر داشتن نژاد و مذهب و تنها با شعار انسانیت، در همدردی و کمک رسانی، پیش قدم بوده است، حتی اگر آسیب دیدگان به دینش اهانت کرده باشند.

 

اما سکوت جامعه جهانی درباره واقعه منا، بسیار معنا دار بوده است و عدم تذکر به حکومت عربستان که بدون در نظر گرفتن تقصیرش در وقوع حادثه، دست کم در نوع امداد رسانی و ممانعت از حضور امدادگران سایر کشورها که حاجیانشان از قربانیان منا هستند، کوتاهی و لجاجت میکند، جای اعتراض جدی و سوال دارد.

 تا عصر روز بعد از واقعه نه تنها نماینده سازمان ملل در زمینه حقوق بشر، خود در منا حضور نیافته بلکه در مقابل ممانعت عربستان از صدور روادید برای حضور نمایندگان رسمی کشورها از جمله ایران به ریاض، هیچ اقدام اعتراضی صورت نداده است.

 موضوع تاسف بارتر، سکوت دیگر کشورهای اسلامی است که یا همپیمان آل سعودند و یا کوته نگرند، کشورهایی مثل کویت، امارات و قطر و مانند آن ها که از اعتراض مردم یمن و یا بحرین به دیکتاتورهای کشورشان، رنجیده خاطر! شده و با احساس مسئولیت! حتی واکنش نظامی صورت میدهند، اکنون دهانشان بسته است.

 در پایان باید گفت که دریغ و درد برای بشری که اعاده حقوقش به مناسبات سیاسی کثیفی گره خورده است.